Mao Star. Instynktowne zanikanie w przestrzeni

„Spośród materiałów przygotowanych do druku przez Kapsydę Kobro najbliższe są mi listy Mao Star i materiały z lat osiemdziesiątych, najbardziej bowiem intensywna działalność artystyczna Mao Star przypadła właśnie na lata osiemdziesiąte zeszłego stulecia. Ważne tu jest jej miejsce: Berlin Zachodni. […]  Wtedy kłębiły się w Berlinie nurty nowoczesnej sztuki i ruchy kulturowe: Neue Wilde, nowa fala, punk rock, awangarda. Mao Star była ważną częścią tego pulsującego życia, ikoną Kreuzberga. Kreuzberg był centrum rewolucyjnej rewolty. Artyści, performerzy, szalone koncerty, teatry, demonstracje polityczne, tureckie knajpy, kebaby i polska emigracja stapiały się w fascynujący amalgamat. Mao Star brała udział w dziesiątkach performansów, sztukach teatralnych i wystawach. Sama wielokrotnie była twórczynią rozbudowanych performance art. […]

Książka Kapsydy Kobro o całym tym artystyczno-tragicznym splocie, jakim było życie Małgorzaty Starowieyskiej jest fascynującym świadectwem życia nieprzystosowanej artystki końca XX wieku, m.in. w demonicznym mieście, jakim był Berlin Zachodni. […] Książka Kapsydy Kobro ratuje od zapomnienia artystkę, której tragiczny los, zakończony na poły samobójczą śmiercią mało jest znany nawet historykom i krytykom sztuki. Kapsyda też w swej bardzo szczegółowo faktograficznie opracowanej książce ocala częściowo ową artystyczną atmosferę, jaka towarzyszyła Paryżowi czy Berlinowi Zachodniemu w tamtych czasach. Czuje swym zmysłem badaczki metafizyczne fluidy, które to miasto wówczas wydzielało…”

„Przygotowanie książki wymagało wielkiego trudu, który nie poszedł na marne. Zwłaszcza komentarze do listów, wyjaśnianie aluzji, czasami nawet wskazywanie na rzeczywiste nazwiska osób występujących pod przezwiskami czy przydomkami nadanymi im przez przyjacielskie grupy artystów bywało bardzo trudne. Poszczególne partie książki, uzupełniające i oświetlające się wzajemnie, można wyjaśnić bliżej odwołując się do naszych rozmów o Mao Star: mówiliśmy z p. Kapsydą Kobro, że idzie o „wskrzeszenie” zmarłej artystki. Jest to niebagatelny aspekt „nienaukowy”, a właściwie „ponad naukowy” przedsięwzięcia. Rzeczywiście, idzie o przywrócenie tej artystki do życia […]
Ta książka wskrzesza postać artystki, jej dzieło i czas, w którym wyjechała z Polski i osiadła w Berlinie, czas przełomowy dla nas i dla Europy”.

„Śledząc od kilku lat poczynania Kapsydy Kobro z przekonaniem mogę powiedzieć, iż począwszy od 2009 roku do dnia dzisiejszego konsekwentnie realizowała swój projekt badawczy poświęcony życiu i twórczości Małgorzaty Starowieyskiej. Była to praca wieloaspektowa, wymagająca różnych kompetencji i uruchamiająca odmienne pokłady wrażliwości. Z punktu widzenia antropologa przeprowadziła po prostu wielostanowiskowe badania terenowe w wielu miastach Europy, tropiąc ślady i wspomnienia o Mao Star. Analizy archiwów łączyły się z pogłębionymi rozmowami, a tekstuologia z psychologią. Jej wysiłki miały także ważny walor ocalający: dokumenty, pamięć, zapisy fotograficzne i plastyczne mogły bowiem zniknąć. Dzięki pracy p. Kobro zostały jednak ocalone.
Całość pracy ma charakter nowatorski, fachowy, inspirujący. Monografia poświęcona niesłusznie zapomnianej artystce jest także istotnym przyczynkiem do historii polskiej sztuki końca XX wieku, jej kontaktów ze sztuką zachodniej Europy, rozwojem performensu oraz – last but not least – studium z zakresu sztuki kobiecej. To studium dojrzałe, skrupulatnie przygotowane, wieloaspektowe, odsłaniające mikroświat artystki, która z ogromną siła przemawia także do nas teraźniejszych. To materiały, które należy opublikować”.