Nicola Chiaromonte i Albert Camus, „Korespondencja 1945–1959"

Ukazała się „Korespondencja 1945–1959″ Alberta Camusa i Nicoli Chiaromontego. To nie tylko zapis fragmentu historii przyjaźni dwóch wielkich umysłów, ale też inspirująca refleksja na tematy społeczne i filozoficzne. Poniżej prezentujemy fragment wykładu Camusa, odtworzony na podstawie notatek przyjaciela:

„Teraz, kiedy Hitlera już nie ma, nauczyliśmy się kilku rzeczy. Po pierwsze, że trucizna, którą wydzielał hitleryzm, nie zniknęła; wciąż jeszcze tkwi w każdym z nas. Ktokolwiek mówi dziś o ludzkim życiu w kategoriach władzy, sprawności, «historycznych zadań», roznosi ją; jest mordercą, faktycznym lub potencjalnym. Skoro bowiem problem człowieka sprowadza się do «historycznego zadania», jakiekolwiek by ono było, człowiek stanowiłby jedynie surowiec historii i można by było z nim zrobić, co tylko się zechce. Nauczyliśmy się jeszcze czegoś, a mianowicie, że nie możemy się zgodzić na żadne optymistyczne pojmowanie egzystencji, na żadne szczęśliwe zakończenie. Jeśli jednak sądzimy, że bycie optymistami oznacza głupotę, to wiemy również, że bycie pesymistami co do aktywności człowieka pośród jego bliźnich oznacza tchórzostwo. Stawiliśmy opór terrorowi, gdyż terror to sytuacja, w której jedyną alternatywą jest zabijać albo zostać zabitym i porozumienie staje się niemożliwe. To jest powód, z jakiego odrzucamy wszelką ideologię, która rości sobie globalne prawa do ludzkiego życia”.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.